تئوری ذهن

تئوری ذهن توانایی توصیف حالات ذهنی ( مثل باورها ، نیات ، تمایلات ، آرزوها و غیره ) برای خود و دیگران است . یعنی فرد بتواند اولا حالات درونی خود را تشخیص دهد و ثانیا حالات درونی ویگران را . و همچنین درک اینکه دیگران حالات ذهنی دارند که با حالات من متفاوت است . اینکه در مورد یک موضوع یکسان برداشت های متفاوتی وجود دارد. در واقع به نوعی توانایی ذهن خوانی است . از این رو عدم توانایی آن را کور ذهنی می نامند. تئوری ذهن همچنین توانایی استفاده از این حالات ذهنی است جهت پیش بینی و تبیین رفتار دیگران . طبیعی است که اگر ما نتوانیم بفهمیم که در ذهن طرف مقابل مان چه می گذرد نمی توانیم رفتارهای بعدی او را پیش بینی کنیم یا تبیین و توضیحی برای رفتار او داشته باشیم . .  
اصطلاح تئوری ذهن برای اولین بار توسط پریماک و وودراف (۱۹۷۸) مطرح گردید تا به بررسی این فرضیه بپردازد که آیا میمونها برای درک، تبیین و پیش‌بینی رفتار، قادر به نسبت دادن حالات ذهنی (مثل تمایلات، باورها و نیات) هستند.پریماک و ودراف مدعی ‌شدند که احتمالاً میمونهادارای یک تئوری ذهن ابتدایی هستند. 

انسانها با این درک و توانایی به دنیا نمی‌آیند بلکه بین سنین سه تا چهارسالگی  به بعد این توانایی در آنها رشد می‌کند  . همه ما شاهد بودیم که کودکان زیر ۳ سال وقتی قایم باشک بازی می کنند موقع قایم شدن دستشان را روی چشمشان می گذارند ‏و تصور می کنند که چون خودشان ما را نمی بینند ‎‏، ما هم آنها را نمی بینیم . این یک مثال کوچک است از تفاوت ذهنیت ما و آنها . 

اما در کودکان دارای اوتیسم رشد این توانایی به تاخیر می افتد یا به وجود نمی آید . البته ابن افراد در بعضی از تستهای تئوری ذهن  موفق شده اند . 

ظرفیت کودکان برای اسناد حالات ذهنی مانند، باورها، آرزوها و تمایلات به خود و دیگران به احساس و پیش بینی رفتار کمک می کند، و اینها نیز به انتقال مفاهیم رفتار اجتماعی منتهی می شوند. به همین دلیل کمک به رشد آن برای آنها بسیار ضروری است .