آنسوی اوتیسم اوتیسم یک رنگین کمان است…

والری پارادیس  ۴۶ ساله  :

من زمانی به اوتیسم خودم پی بردم که پسرم به دنیا آمد .او ۱۹ سال پیش به دنیا آمد و ۳ سال بعد از آن تشخیص اوتیسم داده شد .پسرم غیر عادی بود ، از آن زمان این اجساس به من دست داد که شاید من هم در طیف اوتیسم باشم  ، و خیلی از دوستان من ممکن است آسپرگر باشند . تا حدود ۴۰ سالگی هیچ مداخله  و درمانی نداشتم  . سپس به من گفتند باید ارزیابی شوم . من نگران این نبودم که  تشخیص اوتیسم داده شوم ، بلکه  این برای من یک آسودگی بزرگ بود  . بعد از ارزیابی تشخیص آسپرگر داده شدم .  من به زودی مجددا ازدواج می کنم . خوشحالم که او اوتیسم را درک می کند و حاضر است در مورد  اتفاقاتی که مرا ناراحت می کند صحبت کند . من مشکلات حسی فراوانی دارم ، مثلا  وقتی نامزدم پوست مرا لمس می کند گویا که همه بدن من یخ می زند ، یا وقتی به چشمان کسی نگاه می کنم ، شنیدن صدای او برایم غیر ممکن می شود . اما راههایی وجود دارد که  بتوانی از خود حمایت کنی اگر یاد بگیری که چگونه در مورد آن با دیگزان صحبت کنی .

من اکنون در مدرسه  مشاور آموزشی هستم و به معلمان راه حلهایی برای بهبود کودکان اوتیستیک ارائه می دهم و  به  این  کودکان   کمک می کنم که یاد بگیرند چگونه  مشکلاتشان را با دیگران مطرح کنند .