آنسوی اوتیسم اوتیسم یک رنگین کمان است…
تعریف اوتیسم Autism از جمله ی یونانی Auto به معنای خود Selfگرفته شده است . این عارضه یکی از ناتوانی های نافذ رشد است که بشکل فراگیری برتمام حوزه های رشد تعاملی و حسی کودک اثر می گذارد وبه نحوه ی انجام بسیاری از کارها ومهارتهای عملکردی کودک آسیب می رساند.
امروزه اتیسم ازشایعترین اختلالات نورولوژیک بوده و به گفته برخی محققان ، اتیسم پس از ام اس متاسفانه بیشترین شیوع را بخود اختصاص داده است. آنچه بیشتر مایه نگرانی است اینست که اطلاعات عموم مردم و حتی پزشکان از این بیماری بسیار ناقص و قدیمی است.
علاوه بر اینکه بسیاری از مردم و حتی پزشکان عمومی نمی دانند اتیسم چیست حتی آنها که با اتیسم آشنایی و نیز سروکار دارند از اطلاعات و تحقیقات جدید دراین خصوص بی بهره و یا کم بهره اند. اگرچه بسیاری هنوز فکر می کنند شیوع این بیماری حدود یک تا سه نفر در هر هزارنفر است اما براساس آمار ملی دپارتمان سلامت و خدمات بشری آمریکا در تاریخ ۵اکتبر ۲۰۰۹ (حدود ۶ماه پیش) این آمار متاسفانه به یک نفر در هر ۹۴ کودک رسیده است درحالیکه همین آمار در سال ۲۰۰۷ یک نفر در هر ۱۵۰ کودک بود.
متاسفانه این اختلال طیف وسیعی از توانمندیهای رفتاری و حسی انسان را تحت تاثیر خود قرار داده و مایه نگرانی آنجاست که بدلایل مختلف تشخیص آن در زمان شروع بروزعلایمش برای پزشکان ما ممکن نگردیده و حتی برخی والدین تا سنین ۴ یا ۶ سالگی اقدامی جدی نمی کنند فقط بخاطر وجود این باور غلط که اگر فرزندتان حرف نمی زند منتظر بمانید تا بعد از ۵سالگی.
والدینی که از سنین پائینتر نیز پیگیری می کنند علیرغم هزینه های گزاف ، جایی را نمی یابند که روی ناتوانی های فرزندشان تاثیر جدی گذاشته و بهبود موثری در وی ایجاد کنند.
نه تنها هنوز در کشورمان هیچگونه غربالگری در خصوص شناسایی کود کان داراری اختلال اتیسم چه توسط وزارت بهداشت و چه توسط سازمان بهزیستی کشور انجام نشده بلکه حتی در سطح پایتخت نیز متاسفانه این کار نه در سطح مراکز بهداشت و واکسیناسیون و نه در سطح مهدهای کودک انجام نشده است. امروزه درایران نه درسطح ملی و نه درسطوح استانی و شهری هیچگونه آمار رسمی درخصوص میزان شیوع این بیماری وجود ندارد.
نقش یک برنامه تلویزیونی برای آگاهی بخشی به خانواده هایی که فرزندانشان بطورمثال از تماس چشمی کافی برخوردار نیستند و یا بخشی از مهارتهای ارتباطی خود را ازدست داده اند می تواند نجات بخش باشد. کودکان دارای اتیسم همانند کودکانی هستند که در اتاقی محبوسند و شیرگاز در آن اتاق باز است اگر توانستیم در مدت زمان طلایی در را باز کرده و آنها را از آن اتاق بیرون بیاوریم توانسته ایم آنها را نجات داده و با جهان خارج آشنا کنیم و الا در آن اتاق مانده و استعدادهایشان خفه شده و بعنوان کودکان عقب مانده ذهنی دچار مرگ اجتماعی شده باید با هزینه های گزاف در مراکز نگهداری مخصوص مورد مراقبت قرار گیرند این درحالیست که درمیان آنها افرادی نابغه و با استعدادهای استثنایی در زمینه های مختلف هنر و فن آوری وجود دارند که درصورت کمک به آنها، جامعه نیز بجای هزینه کردن برای نگهداریشان از خدمات شایان آنها بهره مند گردد.
باید توجه داشت که بدلیل کارکرد بسیار ضعیف کودکانی که دارای اتیسم شدید می باشند به اشتباه این تصور حتی برای والدین وی بوجود می آیند که این کودکان عقب افتاده ذهنی هستند درحالیکه باید توجه داشت اکثر آنها برای حل مشکلاتشان می توانند راه حل های منحصر بفرد خود را بیابند که این نشان از هوش آنها در حل مسئله و رفتارهای انفرادی دارد.
گفته می شود آلبرت انشتین نیز که تا چهارسالگی حرف نمی زد در طیف وسیع اوتیسم قرار می گیرد و او تا آخر زندگی اش در برقراری ارتباطات عاطفی و بعضا اجتماعی دچار مشکل بود. در میان کودکان دارای اتیسم نیز کودکان نابغه ای وجود دارند که باید استعدادهایشان مورد کشف و باروری قرارگیرد.
سازمان ملل متحد در آخرین ماه سال ۲۰۰۷ قطعنامه ای را با اجماع نظر نمایندگان کلیه کشورها در مجمع عمومی این سازمان درخصوص اختصاص روز ۱۳فروردین هرسال بعنوان روز اتیسم (هوشیارسازی درخصوص اتیسم) به تصویب رساند. اهمیت این مسئله زمانی آشکار می شود که سازمان ملل متحد تنها سه بیماری را برای اختصاص روزی برای آن برگزیده و یکی از آن سه، اتیسم است. اغلب کشورها از این تاریخ بعنوان بهانه ای برای برگزاری هفته آگاه سازی برای اتیسم و یا حتی ماه آگاه سازی برای اتیسم استفاده می کنند و طی آن در سطح ملی به توزیع اطلاعات از طرق رسانه ای می پردازند و حتی طرح غربالگری به اجرا می گذارند.
بدیهی است ساختن برنامه ای ازسوی صداو سیمای جمهوری اسلامی ایران دراین خصوص می تواند گام موثری درجهت آگاه سازی و حتی ایجاد مقدمات برای نجات بسیاری از کودکان دارای اتیسم در اقصی نقاط کشورمان باشد.
