پسرم سخن بگو …

پسر زیبایم بیا دست مادرت را بگیر و با خود ببر به دنیای شگفت انگیز درونت . بیا با هم قدم بزنیم در کوچه پس کوچه های این شهر قشنگ . برایم از مناظر منحصر به فرد ش بگو ، از بارانش ، آفتابش ، آسمانش ، از نواها و نغمه هایش بگو . راستی آدمهای شهر تو چگونه اند ؟ شنیده ام همه  مثل خودت  مهربان اند ، صادق اند و بی آزار . بارها دیده ام که تحمل ناراحتی و اشک من برای تو بسیار دشوار است . و دیده ام که  گریه دیگران وجود تو را به هم می ریزد . یکی از آدمهای شهر تو می‌گفت با اینکه دیگران مرا مسخره می کنند و آزارم می دهند ، من آنها را نمی آزارم . 

پسرم بگو به من از هر چه تو را می‌آزارد . می دانم که حواس پنجگانه تو خیلی قوی است . پس از صدا های آزاردهنده ، نورها ، فشارها ، بوها ، طعمها ، از هرچه بر تو سنگینی می کند ، برایم بگو .

از عواطفت بگو . چقدر برایم دردناک است نگاههای پر از کلام تو وقتی می‌خواهی چیزی به من بگویی و نمی‌توانی . وقتی با بغض به من خیره می شوی ، چشما نت پر از اشک می شود ، لبانت می‌آید که چیزی بگوید اما …

پسرم خاموش نباش ، سکوت تو پرده‌ای است بر استعدادهای نهفته تو ، بر حافظه بی نظیرت و بر توانایی خارق العاده تو در بعضی امور . پسرم من این پرده را کنار خواهم زد قصه این شهر زیبا را به گوش همه خواهم رساند . کلمات را رام تو خواهم کرد . کلامت شنیده خواهد شد. درست است که تو حرف می زنی اما من بیشتر می خواهم .

پسرم سخن بگو …     بیشتر

 

صدیقه فراهانی